15 Μαρτίου, 2022
3:45 μμ

“Δείπνο για τρεις” στo Θέατρο Τεχνών Λάρισας

Η Θεατρική ομάδα “Ατέρμον” παρουσιάζει το θεατρικό έργο:

«ΔΕΙΠΝΟ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ»

Βασισμένο στο έργο: «Η γυναίκα που μαγείρεψε τον άνδρα της» της Ντέμπι Ίστ

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Ζγούρη Ειρήνη

Παραγωγή 2021

Στο Νέο Θέατρο Τεχνών Λάρισας

Πρεμιέρα: Παρασκευή 18 Μαρτίου στις 21:00

Υπόθεση του έργου:

Ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο. Ένας άνδρας που προσπαθώντας να βρει την όρεξη του για ζωή εμπλέκεται με μια ερωμένη, αλλά δυσκολεύεται να εγκαταλείψει την γυναίκα του διότι έχει το πάθος της κοιλιοδουλείας και εκείνη είναι μια θεσπέσια μαγείρισσα. Ο εκκεντρικός ήρωας του έργου, ο Έντουαρτ, όταν αποφασίζει να αφήσει την γυναίκα του και να ξεκινήσει από την αρχή την ζωή του με μια νεαρή γυναίκα, κάνει μια θλιβερή διαπίστωση: η καινούργια γυναίκα δεν γνωρίζει από μαγειρική! Έτσι, θρηνώντας την απώλεια της καλοπέρασης και της προσωπικής του ευημερίας, ο Έντουαρτ παίρνει την δύσκολη απόφαση να επιστρέψει στο σπίτι του, στην σύζυγό του και να συνεχίσει τη ζωή του, διατηρώντας όμως και την εξωσυζυγική του σχέση.

Τελικά, το πάθος του αυτό θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Η Χίλντα είναι μια σύζυγος και μια καλή μαγείρισσα, αφοσιωμένη στο οικογενειακό της περιβάλλον. Παντρεμένη για χρόνια με τον Έντουαρτ, έχει αφεθεί στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Η αποχώρησή του από το σπίτι θα την ταράξει και θα αναζητήσει τρόπους εκδίκησης. Η Λίλα, μια νεαρή κοπέλα που αναζητά για σύντροφο έναν άνδρα μεγαλύτερο σε ηλικία, ώστε να αναπληρώσει τα δικά της ψυχολογικά απωθημένα, θα πέσει στην παγίδα του Έντουαρτ με απρόσμενες συνέπειες. Οι τρεις ήρωες θύματα και θύτες μιας ατέρμονης ψυχοφθόρας σχέσης, δεν μπορούν να ξεφύγουν από την κεντρομόλο δίνη που τους καταπίνει καθημερινά οδηγώντας τους σε έναν απανθρωπισμό και σε μια πραγματική εξαθλίωση τους, όπου στο τελικό στάδιο, ακόμα και ο ίδιος ο θάνατος, θα είναι ένα απλό καθημερινό δείπνο με καλεσμένους τους ίδιους.

Σκηνοθετικό Σημείωμα:

Η αγγλική εμβληματική κοινωνική σάτιρα: «δείπνο για τρείς», είναι βασισμένη στη σύγχρονη αγγλική κωμωδία: «Η γυναίκα που μαγείρεψε τον άνδρα της», η οποία παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1991, γραμμένη από μια σημαντική ακτιβίστρια, αγωνίστρια και μάχιμη θεατρική συγγραφέα, την Debbie Issit. Ένα έργο γροθιά στο στομάχι απέναντι στους αγώνες ισότητας των δυο φύλων και κατεπέκταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε μια σαθρή και γεμάτη «τοξικότητα αρρενωπή κοινωνία», στην οποία η πατριαρχική νοοτροπία έχει ποτίσει τις ανθρώπινες συνειδήσεις και απειλεί άμεσα την γυναικεία αξιοπρέπεια. Το έργο είναι μια μαύρη κωμωδία, η οποία καυτηριάζει την αρσενική και θηλυκή τοξικότητα και τις συνέπειες που έχει η ψυχοφθόρα αυτή συμπεριφορά στις διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας αλλά και της κοινωνίας γενικότερα. Μέσα από τις συγκρούσεις και τις πρωτότυπες διαλογικές διαμάχες στο έργο, αναδύεται η δύναμη της τοξικής συμπεριφοράς των δυο φύλων και καταδεικνύεται το ότι: η τοξική συμπεριφορά σε μία σχέση δεν έχει φύλο και πηγάζει από τα απωθημένα, τα στερεότυπα, την καταπίεση και την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα, η οποία στην ακραία της μορφή μπορεί να οδηγήσει στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής και ο μόνος τρόπος να καταπολεμηθεί είναι η συνειδητότητα του ανθρώπου και η ειλικρίνεια μεταξύ των ανθρωπίνων σχέσεων. Ο άνθρωπος καλείται προ των ευθυνών του να αντιμετωπίσει τον εσώτατο «σκοτεινό του εαυτό» και να συμφιλιωθεί με το πως βλέπει τους άλλους ανθρώπους. Ο βαθύτατος πληγωμένος εαυτός και εγωισμός δημιουργεί επιθετικότητα και ανάγκη για απελευθέρωση από τις συμπληγάδες της κοινωνικής ζωής και των στερεοτύπων. Στο έργο διακωμωδείται με μαύρο χιούμορ η τοξική συμπεριφορά στις ανθρώπινες σχέσεις, που δεν κάνει διάκριση μεταξύ των δυο φύλων, έτσι γελοιοποιείται το ανθρώπινο πάθος που οδηγεί σε αδιέξοδες λύσεις, μέσα από αυτό κατανοούμε τις καταστροφικές συνέπειες της εγωκεντρικότατες και συνειδητοποιούμε ότι κανένα έγκλημα δεν είναι δικαιολογημένο. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρεί αστείο την τοξικότητα ως κατάσταση αλλά μέσα από το χιούμορ προσπαθεί να καταδείξει την παθογένεια των διαπροσωπικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και ειδικά των νέων ζευγαριών. Το έργο καταδεικνύει με τρόπο γλαφυρό ότι: «Το πρόβλημα δεν είναι οι άλλοι αλλά εμείς οι ίδιοι», εμείς που δίνουμε χώρο και προσπαθούμε να καλύψουμε το κενό μέσα με στερεότυπες ιδεοληψίες, αναζητώντας παρηγοριά σε αδιέξοδες σχέσεις. Το έργο καλείται να σχολιάσει όλα αυτά τα δραματικά γεγονότα των γυναικοκτονιών που βιώνουμε στις μέρες μας και προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπάρχει διάκριση στο έγκλημα, όλοι είναι ένοχοι απέναντι σε αυτό, ανεξαρτήτου καταγωγής και κοινωνικής τάξης. Η Προσπάθεια της αρρενωπής φιγούρας του άνδρα να κρατήσει και δυο γυναίκες στη ζωή του ως μια συνέχεια κτητικής αντίληψης «δύναμης για ζωή», δημιουργεί δυο αρρωστημένους κόσμους μέσα στους οποίους βουλιάζουν οι τρεις ήρωες παρασύροντας τον χώρο και τον χρόνο των γεγονότων. Οι ερωτικές σχέσεις εκμηδενίζονται και χάνουν το νόημα και την αξία τους, αφού όλα συρρικνώνονται μέσα στην «μαύρη τρύπα» της τοξικής εκκεντρικότητας, ενώ ο κόσμος τους βουλιάζει μέσα στο ψέμα και την εξαπάτηση, σε σημείο που ούτε ο ίδιος ο θάνατος έχει πλέον καμία αξία. Μέσω της διακωμώδησης των καταστάσεων, με το λεπτό χιούμορ, επιχειρείται να αναδειχτούν οι παθογένειες των τοξικών σχέσεων και η καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον βωμό του ατομικισμού και του εγωκεντρισμού.