ην συνέχιση της παράστασης «Θύμισες 101 χρόνια μετά» (Σμύρνη, Καππαδοκία, Πόντος, Πόλη, Θράκη) στην πόλη της Λάρισας αποφάσισε το Θέατρο των Οδοιπόρων. Αναλυτικά όσα επισημαίνονται σε σχετική ανακοίνωση:
“Λόγω της μεγάλης προσέλευσης των θεατών στις παραστάσεις και της ένθερμης αποδοχής της εργασίας μας, αποφασίσαμε ως ομάδα να συνεχίζουμε τα οδοιπορικά μας με/στις Θύμισες 101 χρόνια μετά την Μικρασιατική καταστροφή, το 1 εκατομμύριο πρόσφυγες εξ αυτής και όλα τα γενόμενα που ακολούθησαν.
Λίγα λόγια για την παράστασή μας
Επικρατεί η άποψη πως η μνήμη φθίνει, πως ο χρόνος απαλύνει τον πόνο και εξομαλύνει τις δυσάρεστες εμπειρίες κάνοντας τες ανάμνηση. Η ιστορία μας μαθαίνει, πως στην γενική του εικόνα ο πόλεμος συνήθως σημειώνει φρικαλεότητες και από τις δυο πλευρές των αντιμαχόμενων. Όμως αυτό, είναι η γενική απρόσωπη εικόνα. Όταν η φρίκη γίνεται προσωπική τότε η εικόνα αλλάζει. Όταν η βία αποκτά πρόσωπο τότε το ίδιο κάνει και ο πόνος και σε αυτές τις περιπτώσεις το χρώμα, η σημαία, το φύλλο, το στρατόπεδο, έχουν σημασία. Εσώτερη, βαθιά και προσωπική και την ίδια στιγμή όμως, καμία… Γιατί απλά, το συλλογικό υπερβαίνει το ατομικό. Το κοινό βίωμα νικά το ατομικό γιατί και η ίδια η φρίκη που βιώνεις, προέρχεται από το ίδιο είδος με σένα, τον άνθρωπο.
Όταν ο κοινός πόνος λοιπόν πολλών, γίνεται προσωπική ανάμνηση…, τότε!, με έναν μεταφυσικό τρόπο περνά στο συλλογικό υποσυνείδητο. Η Καταστροφή της Σμύρνης και η Μικρασιατική καταστροφή σε όλο το δραματικό εύρος της που είναι και η θεματική που καταπιανόμαστε στην παράσταση, θεωρείται και είναι, ένα τέτοιο γεγονός.
Κάθε φορά που οι μνήμες ξυπνούν, συγκίνηση και ένας παράξενος κόμπος ανεβαίνουν στον λαιμό και τα μάτια μας, ακόμα κι αν δεν τίθεται θέμα καταγωγής. Αυτή η συλλογική σύνδεση μας με αυτή την περίοδο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και μεταφυσική.
Με την παράσταση “Θύμισες-101 χρόνια μετά” επιχειρούμε να ξυπνήσουμε τις μνήμες. Τις ριζωμένες μνήμες των βιωμάτων της καθημερινότητας των Μικρασιατών και κατόπιν, τον βιωμένο πόνο του ξεριζωμού τους, της προσφυγιάς από τις πάλαι ποτέ πατρίδες του Ελληνισμού. Βιώματα και μνήμες αυτών, ώστε ποτέ μα ποτέ να μην ξεχνάμε τι σημαίνει να αναγκάζεσαι να γίνεις πρόσφυγας, μετανάστης, ξένος στην ίδια την πατρίδα σου, ξένος και μετά… αλλού. Ξένος, ακόμα και στην μαμά πατρίδα…
Ναι, ας δώσουμε ακόμα μία αφορμή και ευκαιρία στον εαυτό μας να μάθουμε από την ιστορία. Ας μάθουμε από την ίδια την ιστορία μας και ας διδαχθούμε όλες και όλοι μας τα αυτονόητα για το τι σημαίνει να γίνεσαι πρόσφυγας ανά γης. Τότε, τώρα, στο άμεσο και απώτερο μέλλον.
Ξεκινάμε ένα ταξίδι στις καταγραφές της Μικρασιατικής καταστροφής και με σεβασμό, αγάπη και ενσυναίσθηση μοιραζόμαστε τα βιώματα των ανθρώπων που θα μπορούσαν να έχουν όποια σύγχρονη μορφή, υπενθυμίζοντας ότι η φρίκη του πολέμου μπορεί ανά πάσα ώρα να σπάσει τον εύθραυστο κόσμο μας.
Στόχος της παράστασης είναι να θυμηθούμε τον λόγο που η ειρήνη ΚΑΙ στις μέρες μας, είναι ότι πιο σημαντικό έχει ανάγκη ο “σύγχρονος προοδευμένος” κόσμος μας.
Ευχαριστούμε από καρδιάς Λάρισα!
Τα λέμε και πάλι από κοντά, σκηνή και πλατεία, λίαν συντόμως”.
