Στην χθεσινή σύσκεψη του παραρτήματος μπροστά στο Θεσσαλικό Θέατρο (Μύλος του Παππά), με θέμα «Τα σωματεία μας ασπίδα προστασίας απέναντι σε κάθε μορφή βίας στις εργαζόμενες στον πολιτισμό», έγιναν οι εξής παρεμβάσεις:
Η Ελισάβετ Ριζαριώτη, αναπληρωματικό μέλος της Τοπικής Διοικητικής Επιτροπής του Παραρτήματος Λάρισας του ΠΜΣ ανοίγοντας την συγκεκριμένη πρωτοβουλία είπε ότι «Θα θέλαμε να κινηθεί στο πως εμείς θα συμβάλουμε στην πρόληψη και την διαχείριση τέτοιων περιστατικών που δεν αφορούν μονάχα τον χώρο της τέχνης (…). Γνωρίζουμε την “ευαισθησία” των μέχρι τώρα κυβερνήσεων. (…) Ο ΠΜΣ τονίζει ότι η μοναδική λύση είναι η οργάνωση και η αλληλεγγύη. (…) Ιδίως μέσα στις τωρινές συνθήκες οι γυναίκες δεν γίνεται να μην έχουν ξεκάθαρο, ότι “οι πολέμιοι” της κοινωνικής αδικίας και οι “υπερασπιστές” των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι οι ίδιοι που προωθούνε νόμους για την ολοένα και πιο στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων, καταργούνε το 8ωρο και συντρίβουν κάθε δικαίωμα στην εργασία.»
Η Δέσποινα Μαύρου, μέλος του Παραρτήματος Λάρισας του ΠΜΣ ξεκινώντας την παρέμβασή της έκανε μια αναφορά στην σημασία της λέξης βία και τον αντίκτυπο που έχει στις εργασιακές σχέσεις. Παρακάτω είπε: «Βλέπουμε την εργοδοτική αυθαιρεσία σε όλο το μεγαλείο της σαπίλας της. Την βλέπουμε σε όλους τους τομείς, σε όλους τους εργασιακούς κλάδους και φυσικά στον δικό μας.»
«Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι τα παρακμιακά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρο δεν είναι απλά μεμονωμένα περιστατικά και ενέργειες κάποιων παρασυρμένων από την κατάχρηση εξουσίας.»
Συνέχισε πως με τις δημόσιες καταγγελίες που ήταν απαραίτητες «βγήκε στο ελάχιστο ένα μέρος της βρωμιάς και της δυσωδίας, όμως υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες στον χώρο μας και σε άλλους που κακοποιούνται με χίλιους δυο τρόπους (ψυχολογικά, εκβιαστικά, σεξουαλικά, λεκτικά ή ακόμη στον χώρο εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν το τραγούδι λόγο εγκυμοσύνης) από την εργοδοσία. Όμως είτε φοβούνται να το καταγγείλουν είτε ακόμη και να προβούν σε αυτό το βήμα δεν βρίσκουν ποτέ το δίκιο τους. (…) Έχουμε την συλλογική δύναμη και θέληση να ενεργοποιηθούμε μέσα από τα σωματεία μας.»
Η Κική Καρυώτη, πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Λάρισας (μέλος ΟΓΕ) τόνισε πως «Δεν βλέπουμε την μία μόνο πλευρά, δηλαδή την σεξουαλική βία.» Συνέχισε «Ανεργία, 10ωρη εργασία, μισθός 200 ευρώ, τηλεργασία, επέκταση ευέλικτων μορφών απασχόλησης, φροντίδα παιδιών – ηλικιωμένων – ΑΜΕΑ με αποκλειστική ευθύνη της οικογένειας, απόλυση λόγω εγκυμοσύνης ή αν θα κάνεις παιδί, περιορισμός συλλογικής δράσης κ.α. Αυτά δεν είναι μόνο κάποιες μορφές βίας αλλά είναι και το έδαφος πάνω στο οποίο ανθίζουν τα φαινόμενα της σεξουαλικής βίας και των κακοποιήσεων. (…) Γιατί όλα αυτά δεν καταγγέλλονται από μια εργαζόμενη και μια άνεργη; (…) Εμπόδιο είναι ο φόβος της σύγκρουσης, της απόλυσης και του κοινωνικού στιγματισμού. Υποχρεώνεται έτσι να μείνει σιωπηλή. (…) Δεν είναι ίδια η δυνατότητα της κάθε γυναίκας να ξεφύγει από παθογόνες καταστάσεις της προσωπικής ή εργασιακής της ζωής. (…) Δεν είναι ατομικό ζήτημα να βρει κάποια το θάρρος. Το πλαίσιο της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης είναι το πραγματικό δίχτυ ασφαλείας για να σπάσει μια γυναίκα την σιωπή της. Ένας εργοδότης θα σκεφτεί περισσότερο να απειλήσει, να τρομοκρατήσει μια εργαζόμενη αν ξέρει ότι στο πλευρό της είναι ένα ισχυρό σωματείο και όλοι της οι συνάδελφοι. Και εκεί με την κοινή δράση ανδρών και γυναικών μέσα από τα σωματεία ξεπερνιούνται και στερεότυπα απέναντι στις γυναίκες.»
Αναφέρθηκε επίσης στην σημαντική συμβολή του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδος ενάντια σε κάθε μορφή βίας στις εργαζόμενες καλώντας συναδέλφισσες να γραφτούνε στην ένωση γυναικών.
Τέλος ο Αχιλλέας Σίμος, γραμματέας της Τοπικής Διοικητικής Επιτροπής του Παραρτήματος Λάρισας του ΠΜΣ είπε μεταξύ άλλων «Αυτή η περίοδος μας έφερε όλους μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα αν θα συνεχίσουμε να ασκούμε την τέχνη μας με την αφοσίωση που απαιτεί, καθώς και αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε από αυτή. (…) Μέσα σε αυτή την περίοδο είδαν το φως της δημοσιότητας καταγγελίες κακοποίησης ανδρών και γυναικών στο χώρο του Θεάματος. Θεωρούμε παραπλανητικό να αναρωτιέται ένας κόσμος πόσο ευαίσθητη είναι η κυβέρνηση για τα τεκταινόμενα στο χώρο του Πολιτισμού και του Αθλητισμού και θέλει να «καθαρίσει» το τοπίο (υπόθεση Μπεκατώρου, Λιγνάδη κλπ).
(…) Ο περιβόητος «Κώδικας Δεοντολογίας» λοιπόν που παρουσιάζεται ως δήθεν λύση από την κυβέρνηση που πραγματικά στοχεύει; Στην πραγματικότητα έρχεται βρίσκοντας την κατάλληλη ευκαιρία, να ενισχύσει το διευθυντικό δικαίωμα και καθιστά τον εργαζόμενο ακόμα πιο εκτεθειμένο σε πιέσεις εκ μέρους του εργοδότη, ουσιαστικά βάζει το θύμα… μαζί με το θύτη να λύσουν το πρόβλημα. Με βάση τα λεγόμενα του υφυπουργού, το θύμα με την υπογραφή του θα είναι και συνυπεύθυνο αν κάνει πρόβα εκτός του χώρου της παράστασης. Παρουσιάζει (η κυβέρνηση) το πρόβλημα των κακοποιήσεων σαν να αφορά από κοινού εργαζόμενους και εργοδότες.
Φυσικά μέσα σε αυτή την κατάσταση υπάρχουν και (καθόλου τυχαίες) προεκτάσεις, ένα πλαίσιο που σιγά – σιγά διαμορφώνεται σε διάφορα επίπεδα με αποδέκτες φυσικά τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους.(…) Διάφοροι «ιδικοί» μοιράζουν «tips» κάλπικης και ατομικής «ευτυχίας», αντί για κρατική ολοκληρωμένη επιστημονική κοινωνική στήριξη και προστασία των μητέρων και των ζευγαριών. Η ανθρώπινη ζωή είναι αναλώσιμη, όπως προβάλλεται από το σχολείο έως τη δουλειά κι από τα ΜΜΕ έως τα «τραγούδια» και τις αναρτήσεις στα social media. Όλα αυτά δεν έχουν σχέση με μια ζωή πλούσια σε πραγματικές αξίες και ιδανικά. Αυτή που γεννιέται μόνο στον συλλογικό αγώνα!
Ως παράρτημα Λάρισας του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου μαζί με τα υπόλοιπα σωματεία επιδιώκουμε να σηκωθεί ανάστημα θάρρους και αλληλεγγύης μέσα σε αυτή τη κατάσταση. Παροτρύνουμε όλες τις συναδέλφισσες και τους συναδέλφους να ξεπεράσουν τον ατομικό τους φόβο, να σπάσουν την σιωπή και να ακουμπήσουν στα σωματεία των εργαζομένων και αντίστοιχα στους συλλόγους γυναικών.
(…)Σήμερα ο κυβερνητικός αυταρχισμός έχει ξεκάθαρο στόχο την συλλογική δράση, όποιον σηκώνει κεφάλι από τους χώρους δουλειάς μέχρι τα Πανεπιστήμια και τα Νοσοκομεία. Σέρνει γυναίκες συνδικαλίστριες στα δικαστήρια με εισαγγελικές παρεμβάσεις γιατί οργάνωσαν τον αγώνα στον κλάδο τους (Βλέπε την πρόεδρο την ΟΕΓΝΕ). Αυτό δεν είναι βία και κακοποίηση (με κρατική εντολή) σε βάρος μιας γυναίκας;
Το πλαίσιο εκφοβισμού που εδραιώνεται εδώ και χρόνια με νόμους κυβερνήσεων και κατευθύνσεις της ΕΕ θα σπάσει από τον συλλογικό αγώνα των εργαζομένων, με ψηλά το κεφάλι! Οι τελευταίες μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι μεγαλύτερες των τελευταίων ετών έκαναν ξεκάθαρο πως και με την επικύρωση του νομοσχεδίου Χατζηδάκη από την βουλή, αυτό δεν θα εφαρμοστεί. Η αδιαλλαξία κυβέρνησης και εργοδοτών θα βρει τοίχος στον συλλογικό και οργανωμένο αγώνα όλων των εργαζομένων.(…)
Ο ΠΜΣ στηρίζει τα δίκαια αιτήματα όλων των εργαζομένων, όλα τα αιτήματα των εργαζόμενων γυναικών, των εργατικών σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος και διεκδικεί μέτρα από το κράτος απέναντι σε κάθε μορφή βίας σε βάρος των γυναικών.
Να γίνουν πιο βαριές οι ποινές για κακοποίηση και παρενόχληση! Γιατί ο Ποινικός Κώδικας της προηγούμενης κυβέρνησης, που διατηρεί η σημερινή, “ρίχνει στα μαλακά” τους ενόχους.
Εδώ και τώρα συλλογικές συμβάσεις σε όλους τους χώρους εργασίας.
Σπάμε με την συλλογική μας δράση τον φόβο και την ανασφάλεια.
Το επόμενο διάστημα θα προσπαθήσουμε να μείνει η φωνή μας δυνατή. Να μείνει ενωμένη με τις ανάγκες όλων των άλλων εργαζομένων. Να δημιουργηθεί ένα μεγάλο κοινωνικό μέτωπο που θα διεκδικεί τέχνη που να μιλά για τις ανάγκες των πολλών.
Ψυχαγωγία και διασκέδαση για όλους, χωρίς τα εμπόδια που βάζει η νέα οικονομική κρίση στην πλειονότητα των εργαζομένων.
Ανάπτυξη της αισθητικής αγωγής στην υποχρεωτική εκπαίδευση και δημιουργία δημόσιων και δωρεάν δομών καλλιτεχνικής εκπαίδευσης για όλους.
Περιμένουμε την Περιφέρεια Θεσσαλίας να κάνει πράξη αυτά τα οποία λέει το ψήφισμα διεκδικήσεων των καλλιτεχνικών σωματείων που ψήφισε στο Περιφερειακό Συμβούλιο κάτω από την πίεση των κινητοποιήσεων. (…) Συνεχίζουμε τον αγώνα, δεν σταματάμε!»
