Γράφει ο Απόστολος Παπαδόπουλος
Καθώς κυκλοφορούσα χθες στο κέντρο της Λάρισας πέρασα μπροστά από το κτίριο ΟΥΗΛ ή έστω το εδώ και πολλά χρόνια υπό κατασκευή κτίριο ΟΥΗΛ. Πλήθος συνθημάτων υβριστικού περιεχομένου είναι γραμμένα στους τοίχους του, το μάτι μου όμως έπεσε σε ένα που έγραφε “το 45άρι κυκλοφορεί ακόμα” με υπογραφή από κάτω ένα 17Ν και ένα αστέρι.
Ασφαλώς και δεν το έγραψαν μέλη της άλλοτε τρομοκρατικής οργάνωσης, έτσι θέλω να πιστεύω δηλαδή βάσει λογικής.
Το εν λόγω σύνθημα το πιθανότερο είναι να γράφτηκε από άτομα νεαρής ηλικίας που υμνούν την δολοφονική δράση της άλλοτε τρομοκρατικής οργάνωσης και έχουν μέσα τους την πίστη και την ελπίδα να δούνε κάτι παρόμοιο σήμερα ή και στο μέλλον.
Δηλαδή πτώματα, χήρες και ορφανά, πόνο και θλίψη – επειδή πιστεύουν βάσει της δικής τους σκέψης ότι κάποιος -α δεν πρέπει να συνεχίσει να ζει.
Είναι από αυτά που συνήθως δεν δίνεις σημασία και δεν στέκεσαι στο περιεχόμενό τους όμως δείχνουν την εικόνα της κοινωνίας μας σήμερα. Ακόμα χειρότερα δείχνουν την εικόνα μέρους της νεολαίας σήμερα, μιας μερίδας που πιστεύει ότι η αναρχία, η βία και τα θύματα έχουν ταξικό πρόσημο.
Το βράδυ είδα επίσης και το σοκαριστικό βίντεο με τον ξυλοδαρμό του ελεγκτή στο μετρό από δύο νέους, επειδή λένε τους έκανε παρατήρηση λόγω του ότι δεν φορούσαν μάσκα.
Είναι από τα περιστατικά που σε παγώνουν και σε εξοργίζουν ταυτόχρονα, δείχνοντας την εικόνα μιας κοινωνίας σε κρίση ταυτότητας και μιας νεολαίας με απύθμενο θράσος. Ένα θράσος που μάλλον ήθελε νεκρό η παράλυτο τον ελεγκτή που απλά έκανε τη δουλειά του – αυτό δείχνουν οι κλωτσιές με μανία στο κεφάλι του.
Η βία δεν έχει ιδεολογία, μπορεί να προέρχεται από τέρμα δεξιά έως τέρμα αριστερά, από οπαδούς μιας ομάδας έως τους οπαδούς μιας άλλης ομάδας, από μια διαλυμένη οικογένεια έως μια (φαινομενικά) τέλεια οικογένεια.
Όσοι επιμένουν να την κατατάσσουν κάπου είναι απλά ηλίθιοι ή απλά έχουν συμφέρον να το κάνουν. Τελεία και παύλα.
