Γράφει ο Απόστολος Παπαδόπουλος
Είναι ίσως οι καλύτερες ημέρες της Ορθόδοξης εκκλησίας, η σπουδαιότερη γιορτή της, το Πάσχα που “κρύβεται” κάθε χρόνο κάπου εκεί ανάμεσα στην αλλαγή ώρας του Μαρτίου και την παρατεταμένη καλοκαιρία του Μαίου, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Μπομπ Ρος όταν ζωγράφιζε.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει το Πάσχα τόσο όμορφο για τους περισσότερους Έλληνες;
Σίγουρα το πρώτο είναι πως εκείνη την μέρα ζούμε κάτι πρωτότυπο και σπάνιο, με την έννοια ότι η πλειοψηφία δεν σουβλίζουμε κάθε μέρα αρνί ή κατσίκι, ούτε καν ψήνουμε σε κάποια αυλή ή κήπο, ειδικά εμείς που μένουμε σε πόλεις.
Γιατί αν τα Χριστούγεννα αποπνέουν μια ζεστασιά, το Πάσχα αποπνέει μια ανεμελιά, κυρίως λόγω εποχής, αλλά ταυτόχρονα και μια λαμπρότητα!
Ύστερα είναι σίγουρα η παρέα, που όσο… βουτάς στα παιδικά σου χρόνια γίνεται όλο και καλύτερη όλο και πιο νοσταλγική. Πολλά πρόσωπα με τα οποία πέρασες μια Πασχαλιά δεν υπάρχουν πια, όμως οι ωραιότερες αναμνήσεις που έχουμε από αυτούς που φύγανε είναι σε γιορτές και ιδιαίτερες στιγμές, μια τέτοια είναι και η Κυριακή του Πάσχα.
Από κει και πέρα όλοι θα έχουμε στο μυαλό μας τις κλασικές εικόνες που γεννά μια τέτοια μέρα:
Τα τραγούδια που παίζουν από το πρωί, στην αρχή πιο χαλαρά και μετά όλο και πιο γλεντζέδικα, επιστρατεύοντας από ραδιόφωνα αυτοκινήτου, ηχοσυστήματα μέχρι pc με ηχεία.
Τον θείο που θα καθίσει με την νεολαία, ο οποίος βέβαια μετά από χρόνια είσαι εσύ. Αυτόν που ρωτάει τα αγόρια για τις σεξουαλικές τους επιδόσεις και ταυτόχρονα λέει στα κορίτσια “εσείς μην ακούτε”.
Την θεία που θα ξεκινήσει να χορεύει από τις 10 το πρωί και τραβάει και εσένα μη δεχόμενη άρνηση.
Τους μεγαλυτέρους που μαζί με το Χριστός Ανέστη εύχονται το επόμενο Πάσχα να σε βρει με σύντροφο, καλή ώρα μια Αναστασία ή Λαμπρινή…
Αυτόν τον ξάδερφο που ξέχασε να βάλει τις μπύρες ή τις κοκακόλες να παγώσουν και ακούει “ευχές” από τον πατέρα του. Μπορεί φυσικά να είσαι κι εσύ αυτός…
Τον παραδοσιακό καυγά μεταξύ θείων για το πώς δένεται σωστά το αρνί στην σούβλα, όπου ο καθένας παραθέτει επιχειρήματα για το πόσο έμπειρος είναι, κι ας ήταν η τελευταία φορά που έψησε αρνί το προηγούμενο Πάσχα, όπου και πάλι κάτι δεν πήγε καλά.
Αυτή η ξαδέρφη (συνήθως) που δεν τρώει ψητό αρνί ή κάνει δίαιτα ή αποφεύγει το τζατζίκι επειδή το απόγευμα θα συναντήσει το αμόρε ή απλά είναι περίεργη από τότε που γεννήθηκε…
Και κλασσικά το μεγάλο τραπέζι που κάθε χρόνο περιμένεις να στρωθεί αλλά ποτέ δεν στρώνεται όπως πρέπει, επειδή πολύ απλά όλοι τρώνε από τις 9.30 το πρωί: Τσουρέκια, κουλουράκια, αυγά, τζατζίκια, πατατοσαλάτα με μαγιονέζα, ξανά αυγά, κοκορέτσι, κεμπάπ, αρνί…
Δεν είναι όμως μόνο η Κυριακή του Πάσχα, είναι όσα περνάς για να φτάσεις εκεί.
Είναι όλη η Μεγάλη Εβδομάδα και κυρίως οι τρείς τελευταίες ημέρες της, η Σταύρωση την Μεγάλη Πέμπτη που ψάλεται ένας από τους πιο συγκλονιστικούς ύμνους της εκκλησίας, το “Σήμερον κρεμάται επί ξύλου”, το σβήσιμο των φώτων που βλέπεις γύρω τις γυναίκες μέχρι και να δακρύζουν. Είναι ο επιτάφιος την Μεγάλη Παρασκευή που συμμετέχουν μικροί και μεγάλοι – ειδικά στην πόλη της Λάρισας που μαζεύονται όλοι οι επιτάφιοι των ενοριών του κέντρου είναι απίστευτα «μαγική» και κατανυκτική η συγκεκριμένη βραδιά.
Το Μεγάλο Σάββατο φυσικά που οι ναοί σπάνε κάθε ρεκόρ συμμετοχής πιστών (έστω και για ένα μισάωρο), το “Χριστός Ανέστη” που όλοι περιμένουν να ακούσουν και να φιληθούν με τους διπλανούς τους. Τα πιτσιρίκια που πετάνε δυναμιτάκια και σου θυμίζουν τα παιδικά σου χρόνια. Ταυτόχρονα σηματοδοτεί και το τέλος μιας μακράς (για κάποιους) ή συντομότερης (για άλλους) περιόδου νηστείας, μέχρι η βραδιά να σφραγιστεί με την καθιερωμένη μαγειρίτσα και το τσούγκρισμα των αυγών.
Τέλος θα ήθελα να επισημάνω πως, όπως και πολλά άλλα πράγματα, το Πάσχα υπάρχει μόνο όταν το μοιράζεσαι – σίγουρα θα φύγουν πρόσωπα μέσα στα χρόνια που περνάνε, πολλές συγκυρίες θα αλλάξουν, αλλά οφείλει ο καθένας από μας να μην χάσει την όρεξη που απαιτεί μια τέτοια μέρα όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Κι αν δεν τα καταφέρνεις θα υπάρχει πάντα η ευκαιρία για ταξίδια σε μέρη της Ελλάδας και όχι μόνο, που έχουν διάφορα ήθη και έθιμα αυτές τις μέρες. Ποιος δε θα ήθελε π.χ. να κάνει ένα Πάσχα στην Κέρκυρα ή στην Ερμούπολη της Σύρου;
Καλή Ανάσταση λοιπόν, και Καλό Πάσχα!
